Onder Zijn vleugels.

Fietsend over de dijk kijk ik om me heen. Ik kan zo genieten van alle natuur die hier te zien is, de puurheid.
Aan de ene kant een brede rivier. Onstuimig en wild, een rivier die alleen grote schepen zonder moeite kunnen bevaren.
Aan de andere kant het platteland, boerderijen en de appelboomgaarden met daarachter een het puntje van de kerktoren wat wijst op een dorp. Rust, de drukte van alle dag is verweg, op de achter grond.
Achter me ligt alles dat al begaan is, voor me is een lange onbekende weg die nog gefietst moet worden.
Boven me zie ik twee meeuwen die voor me uit vliegen. Ze zijn samen, maar vliegen toch apart.
Ik fiets ze achterna.
Ik denk niet aan de klok die doortikt, maar ik ben alleen bezig met het nu en dit moment.
De rust ervaren die alleen God me kan geven.
Het is nu tijd om los te laten en alleen verder te gaan. Vrij van alles, een open toekomst.
De keus die samen gemaakt is is de beste, toch doet het loslaten pijn en is het moeilijk.
Vertrouwen op God krijgt een heel nieuwe betekenis, een die ik nog niet kende.
De toekomst is onbekend en verwarrend.
Wat komt er? is het een punt of een komma?
Ik leg het in zijn hand. Anders wordt ik gek...
Vrij als een vogel, maar wel onder Zijn vleugels.